1. Zgniatanie i rozciąganie
– to najważniejsza zasada animacji, pozwalająca nadać przedmiotom wagę.
Należy pamiętać, że większość obiektów podczas ruchu podlega procesom fizyki i grawitacji. Stosowana w celu przekazania dynamiki ruchu i zjawisk związanych z
odkształceniem pod wpływem działania sił.
2. Wyprzedzanie
– stosowane, by przygotować odbiorcę na ruch. Każde działanie
poprzedzone jest przygotowaniem do niego – np. tancerka, żeby podskoczyć
najpierw musi zgiąć nogi.
3. Inscenizacja
– polega na skierowaniu wzroku widza w zamierzone miejsce i takie pokierowanie akcją, by dla odbiorcy stało się jasne co jest najważniejsze w ujęciu.
– polega na skierowaniu wzroku widza w zamierzone miejsce i takie pokierowanie akcją, by dla odbiorcy stało się jasne co jest najważniejsze w ujęciu.
4. Rysowanie progresywne lub wg klatek kluczowych
-to dwie metody uzyskania efektu ruchu. W metodzie progresywnej akcję przedstawiamy rysując kolejne klatki jedna po drugiej, posuwając się od początku do końca. Metoda druga, polega na wykonaniu klatek kluczowych, a następnie zapełnieniu klatek między nimi.
5. Zazębianie się i podążanie za akcją
– te dwie ściśle związane ze sobą zasady pozwalają podwyższyć realizm ruchu poprzez przemieszczenia zgodne z prawami fizyki. Podążanie za akcja można opisać jako (bezwładne) przemieszczania części postaci lub obiektu w kierunku działania siły pomimo zakończenia zasadniczego procesu przemieszczania. Zazębianie się akcji to użycie odpowiedniej relacji czasowej pomiędzy ruchem różnych elementów. Trzecią zasadą jest ciągnięcie – odnoszące się faktu, że jeśli postać zaczyna się przemieszczać, elementy będące z nią w relacji potrzebują jeszcze kilku klatek, by podążyć za nią. Przykładem mogą być płaszcz lub włosy. Podobne zachowanie wykazują obiekty organiczne, w których istnieje zróżnicowanie pomiędzy przemieszczeniami konkretnych rejonów ciała w zależności od masy i występujących sił. Podobnie jak we wcześniejszych przypadkach, mocne przewartościowanie efektu prowadzi do komicznego rezultatu.
6. Rozpędzenie i zwolnienie
– ciało ludzkie i większość przedmiotów potrzebuje czasu by rozpocząć ruch, lub się zatrzymać – trwa to tym dłużej, im większą masę, a więc i bezwładność ma dane ciało. Z tego powodu animacja wygląda bardziej realistycznie, jeśli zawiera więcej klatek przy początku i końcu ruchu niż w jego środku – kiedy jest najszybszy. Zasada odnosi się zarówno do obiektów w ruchu między dwoma ekstremalnie różnymi pozami, jak i do będących już w ruchu.
7. Łuki
– w procesie animacji powinniśmy uwzględnić, że ruchy ludzi i zwierząt zazwyczaj odbywają się po trajektorii łuku. Wyjątkiem jest ruch mechaniczny, który odbywa się po linii prostej.
8. Akcja drugoplanowa
– dodanie drugoplanowej animacji urealnia ruch i uwydatnia główne elementy animacji.
9. Taktowanie
– odnosi się do czasu w pojęciu fizycznym i teatralnym. Czas ruchu musi odnosić się zarówno do praw fizyki, jak i do historii opowiadanej przez animację. Taktowanie jest poprawne wtedy, gdy obiekty pojawiają się zgodnie z prawami fizyki.
10. Wyolbrzymienie
– konwencja stosowana w animacji, zgodnie z którą atrakcyjne dla widza jest przedstawianie przejaskrawionych ruchów.
11. Dobry rysunek
– rysownik musi znać podstawy ludzkiej anatomii, kompozycji i umiejętność posługiwania się światłocieniem. W klasycznej animacji sprowadza się to do studium aktu i rysunków z natury. Należy pamiętać o proporcjach i odpowiednich kształtach obiektów w różnych fazach ruchu.
12. Urok
– coś, co w animacji odpowiada charyzmie aktora. Postać, która pojawia się na ekranie nie musi być sympatyczna – ważne jest, by odbiorca czuł, że postać jest prawdziwa i interesująca.
-to dwie metody uzyskania efektu ruchu. W metodzie progresywnej akcję przedstawiamy rysując kolejne klatki jedna po drugiej, posuwając się od początku do końca. Metoda druga, polega na wykonaniu klatek kluczowych, a następnie zapełnieniu klatek między nimi.
5. Zazębianie się i podążanie za akcją
– te dwie ściśle związane ze sobą zasady pozwalają podwyższyć realizm ruchu poprzez przemieszczenia zgodne z prawami fizyki. Podążanie za akcja można opisać jako (bezwładne) przemieszczania części postaci lub obiektu w kierunku działania siły pomimo zakończenia zasadniczego procesu przemieszczania. Zazębianie się akcji to użycie odpowiedniej relacji czasowej pomiędzy ruchem różnych elementów. Trzecią zasadą jest ciągnięcie – odnoszące się faktu, że jeśli postać zaczyna się przemieszczać, elementy będące z nią w relacji potrzebują jeszcze kilku klatek, by podążyć za nią. Przykładem mogą być płaszcz lub włosy. Podobne zachowanie wykazują obiekty organiczne, w których istnieje zróżnicowanie pomiędzy przemieszczeniami konkretnych rejonów ciała w zależności od masy i występujących sił. Podobnie jak we wcześniejszych przypadkach, mocne przewartościowanie efektu prowadzi do komicznego rezultatu.
6. Rozpędzenie i zwolnienie
– ciało ludzkie i większość przedmiotów potrzebuje czasu by rozpocząć ruch, lub się zatrzymać – trwa to tym dłużej, im większą masę, a więc i bezwładność ma dane ciało. Z tego powodu animacja wygląda bardziej realistycznie, jeśli zawiera więcej klatek przy początku i końcu ruchu niż w jego środku – kiedy jest najszybszy. Zasada odnosi się zarówno do obiektów w ruchu między dwoma ekstremalnie różnymi pozami, jak i do będących już w ruchu.
7. Łuki
– w procesie animacji powinniśmy uwzględnić, że ruchy ludzi i zwierząt zazwyczaj odbywają się po trajektorii łuku. Wyjątkiem jest ruch mechaniczny, który odbywa się po linii prostej.
8. Akcja drugoplanowa
– dodanie drugoplanowej animacji urealnia ruch i uwydatnia główne elementy animacji.
9. Taktowanie
– odnosi się do czasu w pojęciu fizycznym i teatralnym. Czas ruchu musi odnosić się zarówno do praw fizyki, jak i do historii opowiadanej przez animację. Taktowanie jest poprawne wtedy, gdy obiekty pojawiają się zgodnie z prawami fizyki.
10. Wyolbrzymienie
– konwencja stosowana w animacji, zgodnie z którą atrakcyjne dla widza jest przedstawianie przejaskrawionych ruchów.
11. Dobry rysunek
– rysownik musi znać podstawy ludzkiej anatomii, kompozycji i umiejętność posługiwania się światłocieniem. W klasycznej animacji sprowadza się to do studium aktu i rysunków z natury. Należy pamiętać o proporcjach i odpowiednich kształtach obiektów w różnych fazach ruchu.
12. Urok
– coś, co w animacji odpowiada charyzmie aktora. Postać, która pojawia się na ekranie nie musi być sympatyczna – ważne jest, by odbiorca czuł, że postać jest prawdziwa i interesująca.
Cento Lodigiani dość fajnie zobrazował te 12 zasad, chociaż oczywiście każdy może to widzieć trochę inaczej. Link poniżej.
